Saturday, September 27, 2014

On the rise of behavioral finance: Shiller (2003)

This work is written in the form of summary of Shiller (2003)*, a paper explaining how psychology came into an important role in financial economics theory and practice.

I.        Pure finance peddling to explain market anomalies
In the 1970s, Efficient Market Theory gained its strength in academic circles in financial economics. At that time, the rational expectation was received with utmost enthusiasm. Thus, with the rational expectations assumption, the efficient market theory (EMT) described the financial market in one eloquent model. There were perfect information and the rational agents in the economy used all the information to maximize their happiness. Of course there was also the time trend.

However, the 1970s also saw hesitations rising over the EMT. Academicians started taking notice of some of the anomalies in the market that wasn’t consistent with EMT. Since 1980s, financial economists began contemplating about whether the already popularized EMT really described the market. In Shiller (1981) and LeRoy and Porter (1981) argued that the stability of the present value through time suggests that there is excess volatility in the aggregate stock market, relative to the PV implied by the efficient markets model.

In the paper, Shiller (2003) compared the present value of future stock prices between 1872-2002 by discounting them with constant discount rate, interest rate and marginal consumption rate.
  •          Constant discount rate discount
  •          Interest rate discount
  •          Marginal consumption discount

All of them were not consistent with the real stock price in the next year. Thus, depending on what kind of discount factor you use, the present value can be calculated differently which will not lead to single conclusion.
The paper mentions many works by other academics concerning the validity of efficient market such as Shiller (1981, 1982, 1990); Hansen and Jagannathan, Vuolteenaho (2002) on consumption discount model; Cohen, Polk and Vuolteenaho (2002) on book-to-market ratios on forecasting firms earning; Jung and Shiller (2002) on price-dividend ration on predicting the present value of future dividend changes. But still there is no specific variant of efficient market model that can explain the market changes by looking only at the present value of future earnings of a firm.
II.       Behavioral finance taking its toll
There was something more “irrational” or “unexpected” explanation needed. Therefore, the Science of Behavioral Finance started blossoming. The paper illustrates on two examples of behavioral finance explaining the market volatility: feedback model and smart money investor vs. zealots.

Feedback model is based on the viral “gossiping” among ordinary investors about some improvements or downfall in a market of specific stock. An example is cited in the paper that in the 17th century, tulip bulb was a ravishing market with profit turnovers of 10, 20 or even 100 percent. However, in the long run as it becomes clear that the booming market was nothing but natural flowers, the short term riches succumbed to huge losses.

Shiller dubs this behavior in the market: word-of-mouth optimism and word-of-mouth pessimism. This state of bubbling is highly dangerous for the stocks in the future. This feedback also can describe some of the randomness in the stock market. However, due to its ambiguity, this feedback model is hard to be expressed in academic framework.

The other example, ordinary vs. smart money investors concern the case of more reasonable investor or a feedback trader. While the ordinary feedback investment follows a certain style popularized at that moment of time, the smart money goes the other way. For instance, feedback traders buy stocks when the price is rising while the smart money sells the stock at that time of arousal.

Because all of the market agents are solely divide into these two groups, they are the key determiners of the equilibrium price. In Miller (1977), the author argued, for one stock market, zealots have bought all of the available stocks with its price soaring upwards due to its lack of supply. During these times, the smart money knows that this is just an empty bubble, so that they won’t buy the stock. Because that they don’t have any stocks to short and gain profits, they can’t benefit from their knowledge. This is one paper that raises discussion since it was published.

Several other papers surveying the market volatility and returns on stock trading comparing them with many possible variables. An example would be Scherbina (2000) who looked at the difference of opinions about the market and stock return. She finds that high dispersion of analyst’s forecasts had lower subsequent returns. Thus she explained the low returns with respect to uncertainty.

Another work is Jones and Lamont (2001) that was conducted using data of interest on the loan of shares in the 1920s and 1930s. They finds that a share with high shorting costs or interest rate was more expensively priced. Moreover, the more-expensive-to-short stocks were on average had lower returns.

III.      Conclusion

Behavioral Finance had important findings to broaden our knowledge of the financial markets. Though the anomalies in the market is a sign of the EMT becoming unreliable, we should not abandon it, thinking that one can make excessive profits from the market. However, it can be very wrong in other ways. Evidence from behavioral science suggest that we can explain the misdeeds of the market in a pretty “rational way” without fully abandoning the EMT. EMT can, however, work as a general theory that supports a researcher in understanding core characteristics of a financial market.


* American economist, Yale University professor and best-selling author

Monday, September 15, 2014

Гэрээ засаад дараа нь...

Одоо эргээд харахад би өөрчлөгдөн хувьссаар, найз нөхдийн хүрээлэл, ярих яриа, бусдыг харах өнцөг арван жилийн сурагч байхаас минь нэлээд өөрчлөгдчихөж. Энэ хугацааны хооронд ч их өөр өөр болсон байна. 

Их сургуульд орсон эхний 3 жилд "хичээл хамгийн чухал" гэсэн бодол суулгачихаад оюутан насны ихэнхи хугацааг тэгэж бодоод өнгөрөөсөн хэрэг. Эмээ, өвөө дээрээ өсөхөд сайн тал бий, муу тал ч бий: "Миний хүү хичээлээ хий" гээд л гэрийн ажилд гар хүргэчихэлгүй 3 жил ард үлдсэн бөгөөд тэрэнд нь би урамшсан эсвэл залхуу болсон уу, гэрийн ажлыг зуны амралт л биш бол хаяж, хичээл хийж, эсвэл янз янзын ном уншиж чөлөөт цагаа өнгөрүүлж байлаа.

Энэ байдал удаан үргэлжилж, би өөрөө жаахан юм бодолгүй амьдралтай золгосон бол "ажил хамгийн чухал", цаашлаад "гэр бүл хоёрт" гэдэг хүн болох байсан байж магадгүй. Тийм болохын гол асуудал нь чи ганц амьдрах амьдралаа зөвхөн хувийн нэр хүнд эсвэл эрх мэдэлд хөтлөгдөн ажиллаж өнгөрүүлнэ.

A letter from a daughter to her dad is always special. We have one such special letter today at your Adda. Kavya, beautifully written.

Гэрээсээ явахын өмнөхөн Гэрэг сэтгүүлийн 8 сарын нэг дугаар дээрх нийтлэл энэ талаарх бодлыг минь урамшуулсан юм. Нэгэн аав өглөө хүүхдүүдээ сэрэхээс өмнөхөн ажлаас яаран гарна. Өдөржин ядартал ажиллаж суугаад оройтож харивал хүүхдүүд нь тэсч ядан хүлээж суух агаад гүйлдэн ирж эрхлэх гэхэд нь тэр хүүхэд эрхлүүлж тоглуулах эрч хүч нэгэнт үгүй болсон учраас хүүхдүүдээсээ төвөгшөөж зугтана... Өөрийгөө ядрааж сууж сууж гэртээ ирж, хүүхдүүдээсээ сэтгэлийн дэм, аз жаргалыг мэдрэхийн оронд унтах гэж яарах...

Эртний сургаальд "биеэ зас, биеэ засаад гэрээ зас, гэрээ засаад төрөө зас" гэдэг билээ. Үүний гол агуулга нь гэрээ эсвэл өөрийн биеэ бүрэн төвхнүүлж чадаагүй хүн төрийг засч чадахгүйг илтгэнэ. Тиймээс гэр бүл хоёрт гэж байгаа нь өөрөө тэр хүн гэрээ төвхнүүлээгүй байж төрөө засах гээд гүйгээд байна гэсэн үг. Гэвч энд амжилт яригдаагүй гэж бодож байна. Яагаад гэвэл "жинхэнэ амжилттай амьдардаг хүн" гэдгийг "аз жаргалтай хүн" гэж ойлгоно. Хэдийгээр хэн нэгэнд маш олон бэлгэ тэмдэг төдий нэр хүнд, шагналууд байгаа ч үнэхээр тэд нартаа баяртай байдаггүй байж болно.

Гэнэт л ийм бодлууд ороод ирдэг болчихсон. Магадгүй ийм байдалд орчихвол юу болдгийг үргэлж анзаарч байсан болохоор ингэж тод туссан байх л даа. Уул нь чухал царайлаад номын санд хичээлээ хийгээд сууж байсын. Гэхдээ бодож л байх хэрэгтэй зүйл...

Бүрэнбатын Ануударь
2014.09.14
Тилбургийн Их Сургууль


Monday, August 4, 2014

YOLONOMICS II: "Өнөөдрийн жаргалыг жаргалд бүү бод"

II. Хэрвээ маргаашийн ханамжийг илүү өндөр байлгахын тулд өнөөдрийн ханамжийг золиосолбол яах вэ?

Эрт үеийн сэхээтнүүд бүгд шаргуу хөдөлмөрлөхөөс гадна "self-discipline" буюу өөрийн зарчмаар өөрийгөө удирдахыг хүний хамгийн үнэт чанар гэж үзэж байлаа. Тэд зөвхөн хэлэх биш өөрсдийн үйл хөдлөлөөр тэр чанараа харуулж байсан нь өдөр бүр бүтээлчээр ажиллах тогтмол цаг гаргаж, тэр цагтаа яс сууж сурснаас харагдана.

Бодит үр дүн урт хугацааны тууштай тэмцэл, тэвчээр, хатан зоригийн үр дүн байдаг. Аливаа ажлыг гүйцэтгэж дуусаад эргээд харахад сурсан зүйл ихтэй бол тэр цаг хугацаа заавал тэсвэр тэвчээр шаардсан байдаг билээ. Хэрэв хийсэн ажил маань бусдад сайшаагдсан ч би өөрөө сэтгэл дүүрэн биш байх юм бол тэр ажлыг гүйцэт дуусгаж чадсан гэж үзэж болохгүй. Учир нь түүнийг гүйцэтгэхэд бусдыг ялсан байж болох ч өөрөө өөрийгөө ялж чадаагүй байна гэж би хувьдаа боддог.

Амьдралын тодорхой хэвшил, цагийн хуваариас зорилгодоо хүрэх томхон алхам тавигдана. Тэр амьдралын хэвшлээ мөрдөж, өөрт дасгаж сургахад зарчимч зан чанар /self-discipline/ нь богино хугацааны ханамжийг золиосолж, маргаашийн илүү их ханамжийн төлөө зүтгэхийн хамгийн гол жишээ юм.

Тэгвэл амьдралын хэвшлийг дээд үеийн сэтгэгчид юу гэж хүлээн авч байсан бол?
Аристотель "Бидний байнгын үйл хэрэг бидний хэн болохыг тодорхойлно. Тэгэхээр үлэмж сайн юм бүхэн амьдралын хэвшлийн үр дүн" гэжээ. Өөрөөр хэлбэл, бидний ямар байдалтай амьдарч байгаа нь амьдралын хэвшилтэй салшгүй холбоотой.
Твайла Тарп /бүжигчин/ "Бүтээлч чанар бол амьдралын хэвшил, хамгийн бүтээлч хүн ажлын сайн хэвшилтэй байна"
Жеймс Аллэн "Ургац хураахын гол зарчим нь тарьснаасаа илүүг хураах юм. Үйлдлээ давт, тэр чинь дадал болно. Дадлыг хөгжүүл, зан чанар болно. Зан чанараа хадгал, хувь заяаг чинь тодорхойлно"
Винце Ломбарди "Ялалт бол амьдралын дадал. Харамсалтай нь ялагдах ч мөн адил"

.... гээд амьдралын зөв дадлын талаарх "магтаалуудыг" жагсаавал дуусахгүй биздээ. Би өөрөө ч гэсэн амьдралын тогтсон хэвшил бий болгох гээд явж байгаа оюутан учраас нэг асуултын хариу сонирхолтой байгаа юм. Амьдралын хэвшил ямар хугацаанд тогтдог вэ? Өөрөөр хэлбэл нэгэн хэвшилээ хэр удаан давтаж, хэрхэн сургуулилснаар "дадал" болж тогтох бол?

Сэтгэл судлаач Jeremy Dean (2013) Англид хийгдсэн дэлгэрэнгүй судалгааны талаар бичжээ. Өмнө нь бүх хүнд, ямар ч хэвшлийг бий болгоход тогтсон хоногийн тоо байдаг хэмээн судлаачид үзэж байсан аж. Гэвч тэрхүү судалгаанд хэвшил тогтоход тухайн хүний тэсвэр тэвчээр, зориг, тэрхүү хэвшлийн хүнд хөнгөн зэрэг янз бүрийн зүйлсээс хамаарч, хэвшил болж үлдэх хугацаа нь ялгаатай байхаар гарчээ.

Судалгааны арга зүй гэвэл 96 оюутныг 84 хоногийн турш өөр өөр зүйлс хийлгэж хэвшүүлсэн ба хугацааны давтамжтайгаар асуулгын хуудас бөглүүлж, хэр "автомат" байдлаар тухайн хэвшүүлсэн зүйлийг хийж байгаа талаар тодруулсан байна. Үр дүнд нь, илүү амархан гэж болох, хоолны дараа багахан хэмжээний жимс тогтмол идэж байх, хоолны дараа алхах, өглөөний цайны дараа нэг аяга ус ууж байх зэрэг хэвшлүүд ойролцоогоор 20-25 хоногт хэвшсэн байна. Харин өглөө бүр 20 минут гүйх, өдөр бүр тэмдэглэл хөтлөх зэрэг хэвшлүүд бүр 200 гаруй хоног шаарддаг гэж дүгнэжээ.



Өнөөдрийн түр хугацааны ханамжаас түдгэлзэж, бага багаар үнэхээр "чухал" зүйлийг урт хугацаагаар хийсээр л байвал урт хугацааны сэтгэл ханамж өндөр байхаас гадна тэр сайн үйл хэрэг чинь чиний нэг хэсэг болж төлөвших ажээ. Steven Covey (1989) аливаа дадлыг бий болгоход тухайн дадлынхаа талаар "Юуг? Яагаад? Яаж?" гэсэн 3 асуултад хариулж чадаж байвал дадал болон тогтож чадна гэсэн байдаг. Өөрөөр хэлбэл тухайн дадал тодорхой, учир зорилготой, хэрхэн гүйцэтгэх мэдлэгтэй байвал тэсвэр тэвчээрийн үр дүнд хэвшил болж чадах аж.

...Тэсвэр тэвчээр гэдэг бол өнөөдрийн жаргалыг золиосолж, урт хугацааны үр дүнг эрэлхийлэх явдал зайлшгүй мөн.

Monday, June 16, 2014

YOLONOMICS I: Өдөр бүр жаргалтай байх уу?

I. Юу дуртайгаа хийхээс ханамж авдаг. Өдөр бүр ханамжаа өндөр байлгах хэн бүхний гол зорилго биш үү?

Зөн билгээрээ хариулт өгвөл хэн бүхэн "үгүй" гэж хариулах байх л даа. Гэхдээ яг үйлдэл дээрээ тулахаар "cognitive dissonance" буюу үзэл бодол нь үйл хөдлөлтэй таарахаа больчихдог. 

"Бидний ихэнхи нь ямар ч ирээдүй биднийг хүлээж байгаа, тэр бүхэн өнгөрсөн үетэй. Бид ирээдүйн сайн сайхны төлөө зорьдог ч тэр бүгд өнгөрсөн үедээ суурилдаг гэдгийг тооцдоггүй" /Krogerus, Tschaeppeler, 2008/.

Тэгэхээд эндээс дээрхи асуултад хариу өгч болох нь. Өнөөдрийн ханамж авч байгаа зүйл чинь "ideal би"-г олж авахад зориулагдаж байгаа бол урт хугацааны зорилгодоо хүрч, илүү ухаалаг "YOLO" байдлыг бий болгож байна.

Харин өнөөдрийн үйлдэл чинь "ideal би"-г олж авахад огт зориулагдахгүй бол хэмжээ хязгаартай байх нь дээр болов уу. Зүй тогтлын хувьд зүйрлэвэл хэрэглээ хадгаламжийн хуваарилалттай ижилхэн. Өнөөдөрт хэт их ач холбогдол өгч, хэрэглээгээ өнөөдөртөө л максимумчлаад байвал маргааш юу ч үгүй хоцорно. Харин хадгалаад л байвал ханамжаа авч чадалгүй амьдралын хязгаарлагдмал хугацаа дуусна... Хэхэ, сонин бодол.
"Change your life today. Don't gamble on the future, act now, without delay.
- Simona de Beauvoir

Sunday, June 8, 2014

YOLONOMICS: Хугацаа хоорондын оновчтой сонголт

Анх нэг эгч намайг "насанд хүрсэн эмэгтэй хүн" гэж хэлэхийг сонсоод дотор пал хийгээд л явчихаж билээ. Тэгээд л бодож эхлэнэ. Бодсоор, насанд хүрсэн эмэгтэй хүн болох гэж байгаа учраас улам хариуцлагатай байх ёстой гэдгээ ухамсарлах бүрт миний хийж байгаа сонголт "гажилтгүй бөгөөд тууштай юу?" гэсэн асуултыг өөрөөсөө мөн ч олон удаа асуусан... 

Одоо үед YOLO буюу "you only live once" хэмээх уриа залуу үеийнхний дунд хэллэгийн хувьд дэлгэрээгүй юм аа гэхэд бодол ухаанд нь нэлээд суусан юм шиг. Бараг хувь хүний хүрээлэн буй орчинтойгоо харилцах харилцаа, биеэ авч явах байдлыг энэ урсгал тодорхлойлох болжээ. Хэн нэгэн хачирхалтай, өөрт хэрэгцээтэй, хэрэгцээгүй зүйлс хийж, хэн нэгэн шүүмжилсэн тохиолдолд тэр хүнийг хэлэх үггүй болтол нь "би дуртай зүйлээ л хийж амьдарна" гэсэн хариулт өгнө. Хэлэх үггүй болох нь нэг талаас зөв л дөө. Тэр хүн өөрт хамгийн зохимжтойгоор шийдвэр гаргаж байна гэдэг чинь хувьдаа л болчихож байна гэсэн үг, тийм биш гэж үү? 

ГЭХДЭЭ, би дуртайгаа л хийж байна гээд маргаашаа мартсан юм шиг үйлдэл хийгээд байвал маргааш яаж YOLO буюу тэр өдрийн ханамж өндөр байхаар амьдрах вэ? Бидний мэдэхээр "ихэнхи" зүйл өөрийн гэсэн хязгаартай. Хязгаарлагдмал нөөцтэй. Тэгэхээр эдийн засгийн үндсэн судлагдахуун "Хязгаарлагдмал баялгийн хүрээнд хамгийн үр ашигтай сонголтыг хийх" асуудал тулгарч байна. Тэгвэл YOLO-н урт болон богино хугацааны зохистой хэмжээг хэрхэн тодорхойлох вэ? 
  1. Юу дуртайгаа хийхээс ханамж авдаг. Өдөр бүр ханамжаа өндөр байлгах хэн бүхний гол зорилго биш үү?
  2. Хэрвээ маргаашийн ханамжийг илүү өндөр байлгахын тулд өнөөдрийн ханамжийг золиосолбол яах вэ?
  3. Хугацаа хоорондын сонголтыг хэрхэн хийх вэ? Өөрөөр хэлбэл, өнөөдрийн ханамж болон ирээдүйн өдрүүдийн ханамжийг хэрхэн хуваарилах вэ? /Дэд асуулт: Өнөөдрийн ханамж маргаашийхтай хэрхэн холбогдох вэ? Өнөөдөр ханамжтай байснаар маргааш бас ханамжтай байх уу?/
Энэхүү цуврал нийтлэлд эдгээр асуултанд хариулт өгөх зорилго тавьлаа:

Saturday, May 10, 2014

Сэтгэл зүйн мөчлөг

Юу хийх ёстойгоо мэдэхгүй тээнэгэлзэж, "өөрийгөө олох" гэсэн нэртэй, наддаа л хэцүүхэн үүргийг өөртөө даалгасан. Хамгийн хэцүү эрэл хайгуул бол өөрийгөө олох гэж үнэхээр үнэн үг мэт. Өөрийгөө олоогүй үед хэн нэгний нөлөөнд амархан автаж, бусдаас сэтгэл санаагаараа хамааралтай, өөртөө зориулж урт хугацааны шийдвэр гаргах сэтгэл зүйн тэнхээгүй, өөрийн юу хийх, хийхгүйг шийдэж чадахгүй болж, өдөр бүр ямар нэг жижигхэн цохилтонд орж, өөрийн биеэ хэн нэгний хэлсэн үг, хандлагын бай болгоно... 

Гаднаа өөртөө итгэлтэй, бусадтай хамт инээлдэхийг, тэдэнтэй л ижлээр өөрт тохиолдсон явдлаа ярьж, бусдын анхаарлыг татахыг чимээгүйхэн хүснэ. Тэгэх гэж чармайна. Эсвэл улам дотогшоогоо тэмүүлж, хүний өөдөөс эгцэлж харах зориггүй болоод, "inferior complex" гэгчийг хөгжүүлж, бусдаас бодитоор бүр ч их хамааралтай болно... Арай л утгагүй зүйл. Хаана ирчихснээ, яагаад энэ замыг сонгосноо, яагаад бусадтай бусдын адил харилцаж чаддаггүйдээ, яагаад би зүгээр л бусадтай ижилхэн "жирийн" биш юм бол гэж толгойгоо дэмий гашилгана...
Anaïs Nin on Life
Diary excerpts selected by Maria Popova, illustrated by Lisa Congdon. Details and prints at the link.

Хэн нэгэн гаднаас нь харахад дутаж, шаналах зүйл байхгүй харагдаж болно. Гэвч дотоод сэтгэл нь хоосон мэт эсвэл тогтворгүй (kind of like bipolar), өдөр тутмын хүмүүсийн харилцааг хэт гүнзгийрүүлж, өөртөө тусгаж бодох, хэн нэгэн хүний өнгөцхөн хэлснийг улам хүндрүүлэн ойлгох гээд л сонин зүйлсийг өөрийн эрхгүй хийгээд л. Өөрөө өөрийгөө тамлах мэт. Байсхийгээд л огторгуйд орших хар нүхэнд ууссан одой гараг шиг харанхуй, живэх мэт мэдрэмж (sinking feeling) төрнө. 

Гэхдээ заавал ийм state-д орж үзсний дараа сэтгэл зүйн дархлаа хөгжиж, илүү тусгаар тогтносон байдлаар өөрийхөө талаар хувь хүн, бие хүн болохын талаар тунгааж, ойлгодог юм болов уу? Магадгүй тэр state-дээ гацаад үлдчихэж ч болмоор. Өөрийн мөрөөдөлд хүрч чадалгүйгээр, зүрхээ үхүүлж, "шидтэний малгайнаас цухуйх туулайн үсэнд" улам шигдэж, өдөр тутмын богино хугацааны амьдралаар амьдарч, comfort zone-доо үлдэх магадлал тун өндөр.

Тэгэхээр эцсийн шийдэл мөн л нөгөө cliche болсон, "өөрийн дуртай зүйлийг олоод түүнд хүрэхийн төлөө зүтгэх". Гэхдээ тэр процесс нь ямар байдаг талаар яригдах нь ховор юм даа. Энэ хугацаанд нь түлхэх, зэмлэх, урамшуулах, дутагдлыг үнэнээр шүүмжлэх, дотор нь нуугдах гэрлийг асааж чадах багш хүн тэр хүний хувь заяанд голлох нөлөөг үзүүлэх юм гэж дүгнэвэл хилсдэхгүй л болов уу. (Заавал нүдний шил зүүсэн, сургуульд хичээл заадаг багш биш л дээ...)

Гэвч гол нь: Оч үсэрэхэд дүрэлзэн асах бамбар лугаа байх. Нойтон мод шиг нөхөд рүү бензин цацаад ч асахгүй. (Credits to AP).

Sunday, April 20, 2014

To keep moving forward: Speech made at the National English Speaking Championship 2014

I was walking down a twilight street and only the moon could be seen as vivid as daylight. The road was rough and it was blurry. Suddenly Cheshire cat appeared in front and winked at me, saying “I have a solution to that problem of yours. Just swap foreign debt instead of government deficit. It’s just as easy as that”. How bizarre an instance. And gosh, his smile was as sarcastic as I almost thought that I have become that naive Alice, lost in the Wonderland.
7 o’clock in the morning, the alarm struck and I woke up from the most enlightening dream in years. Getting up hastily to write down what he’d said, for dreams fade away so quickly. I really didn’t want to let go of the instruction the cat had given me. I was stuck writing my thesis on some annoying debt thingy, for a long while. As you probably have figured out, I am an economics student. Whatever.
This occurrence of dream was a combination of imagination and knowledge. If I hadn’t known what actually foreign debt or those jargons meant, I wouldn’t understand the hint Cheshire cat had been conveying me in my dream. If I couldn’t imagine a cat talking to me, I wouldn’t encounter Cheshire. Thus, imagination and knowledge build on each other. As you learn more, you broaden your imaginational sphere. And as you imagine more the knowledge you have obtained becomes more yours. Thus these two should be like a nexus that is inseparable in order to become a powerful union unless you choose only one of’em.
However, what the cat instructed me in my dream was gonna get wasted unless I do something with it. It had no value until I act to that very idea, to make it real. To embody it. If you don’t act proactively even if you have the knowledge and that precious creative mind, they will all go to waste, just as if I had forgotten that dream of mine.
As you see, whatever knowledge you have obtained and whatever ideas you have created in your imagination, unless you use that, apply that and accomplish that, it will remain an illusion or will get lost. Just like the highest bidder in an auction suffers the winner’s curse, the education we gained through hard work and imagination we had in our creative minds will have no value on it’s own.
Now try imagining an auction where there will be no winner’s curse. The higher you bid the more benefit you will sow. There will be no limit to it unless you put one. But you will not bid with money, for one thing. You will bid with your imagination, knowledge and foremost of all, perseverance, hard-will. This is the AUCTION FOR FORTUNE.
So let’s bid and I tell you my friends, to “keep moving forward” and bid higher and higher as the most creative and knowledgeable mind had once entrusted us.